Jednym z problemów, który przez wiele lat w Polsce nie był dostrzegany, jest miejsce pacjenta odmiennego kulturowo w opiece medycznej. Przy różnorodności wyznaniowej i ze względu na znaczny napływ emigrantów z różnych krajów, stał się on ogromnym wyzwaniem dla pracowników ochrony zdrowia.

Z badań wynika, że personel medyczny, ze względu na barierę językową i brak kompetencji kulturowych, napotyka na trudności o charakterze kulturowym w opiece nad obcokrajowcami. Bardzo istotne jest, aby w sprawowaniu codziennej opieki nad pacjentem uwzględniać jego społeczną strukturę, światopogląd, wartości kulturowe oraz kontekst środowiskowy. 

Różne kultury, narody i społeczności mogą mieć odmienne wizje zdrowia, choroby i śmierci, terapii i zachowań zdrowotnych, ale jak mówił Leonardo da Vinci: „doktorzy, którzy zajmują się chorym, powinni koniecznie zrozumieć, czym jest człowiek, czym jest życie i czym jest zdrowie, i w jaki sposób równowaga i harmonia tych elementów je podtrzymuje”. Jako medycy, ale również jako społeczeństwo stajemy obecnie przed konsekwencjami zróżnicowania kulturowego. Istotną rolę odgrywa zrozumienie, że różnice te występują m.in. w postawach wobec zdrowia oraz sposobach reagowania na chorobę i śmierć.