Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U.2023.991 t.j.) sprawy dotyczące sposobu i warunków udzielania świadczeń zdrowotnych przez podmiot wykonujący działalność leczniczą, a nieuregulowane w ustawie lub statucie, określa regulamin organizacyjny ustalony przez kierownika podmiotu leczniczego.

Natomiast zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt. 3 wyżej cytowanej ustawy, gdy pacjent w sposób rażący narusza porządek lub przebieg procesu udzielania świadczeń zdrowotnych, a nie zachodzi obawa, że zaprzestanie udzielania świadczeń zdrowotnych może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jego życia lub zdrowia albo życia lub zdrowia innych osób może on zostać wypisany z placówki medycznej.

Ustawowym obowiązkiem pacjenta jest noszenie znaku identyfikacyjnego. Odstąpienie od noszenia znaku identyfikacyjnego może nastąpić tylko w przypadkach uzasadnionych stanem zdrowia pacjenta. Decyzję o tym może podjąć kierownik placówki medycznej na wniosek lekarza. Co ważne, informację o odstąpieniu noszenia znaku identyfikacyjnego wraz z podaniem przyczyn odstąpienia zamieszcza się w dokumentacji medycznej pacjenta. Z noszenia tego znaku nie można odstąpić u osób pozbawionych wolności oraz pacjentów szpitala lub oddziału psychiatrycznego.