Nie miałam marzenia, by zostać położną – myślę, że to był zbieg różnych wydarzeń i okoliczności, które ostatecznie nie były przypadkowe, ale doprowadziły mnie do tego zawodu.

By zacząć od początku tę historię, muszę wrócić do 11 maja 1988 roku, do mojego domu rodzinnego we wsi pod Warszawą, w którym się urodziłam. Jestem drugim dzieckiem moich rodziców, a poród był naprawdę błyskawiczny – jedyne, co mama poczuła, to parcie. Pomyślała, że chce skorzystać z toalety, a tam zorientowała się, że to jest już moja głowa rodząca się w czepku. Zawołała tatę, który po kilku sekundach złapał mnie wypadającą na ten świat. Ja oczywiście tego nie pamiętam, ale tata od 34 lat powtarza, że to był najpiękniejszy dzień w jego życiu, a poród był wyjątkowy. Przez całe moje dzieciństwo i młodość słyszałam tę opowieść kilkadziesiąt razy i zawsze miała dla mnie w sobie „coś” niezwykłego, czego się nie da wytłumaczyć – chyba „to coś”, co się czuje przy porodach, co ja czuję teraz, po 12 latach bycia położną, gdy przyjmuję na swoje ręce rodzące się dziecko. Gdy przyszedł czas podejmowania decyzji, jakie powinnam wybrać studia po maturze, wiedziałam już, że muszą być spełnione trzy warunki: