Potrzeba jednolitej, spójnej terminologii zawodowej została już dostrzeżona przeszło 200 lat temu przez lekarzy. Stworzono wówczas klasyfikację diagnoz medycznych, opisujących jednym słowem lub wyrażeniem zespół objawów chorobowych. Pozwoliło to na ujednolicenie zarówno samego rozumienia danej jednostki chorobowej, jak i procesu diagnostycznego. 

Przez długi czas w edukacji pielęgniarek również stosowano diagnozy medyczne dla ukierunkowania opieki pielęgniarskiej. Ten sposób rozumowania dominował przez wiele lat w pielęgniarstwie, powodując zaniechanie prób opracowania własnej terminologii zawodowej, a nawet negowanie jej konieczności.

Jasno określony zakres wiedzy oraz związany z nim odrębny system terminologiczny jest jednym z kryteriów statusu profesji, do którego dąży współczesne pielęgniarstwo. Pozwala on m.in. na określenie specyficznych funkcji i sprecyzowanie zakresu kompetencji pielęgniarki, a w praktyce jest podstawą efektywnego komunikowania się w zespole.

Wynikiem poszukiwań skutecznej metody pielęgnowania oraz własnej terminologii zawodowej było opracowanie koncepcji procesu pielęgnowania, opierającej się na cyklu działań prowadzącym do rozwiązania problemu. Najwięcej kontrowersji budziło wówczas, i budzi nadal, określenie „diagnoza pielęgniarska”. Termin ten wymagał precyzyjnego zdefiniowania i zróżnicowania z diagnozą medyczną. Obecnie został on zaakceptowany przez większość środowisk pielęgniarskich, zwłaszcza akademickich, choć jego rozumienie jest w dalszym ciągu zróżnicowane. Określona struktura diagnozy ukierunkowuje pielęgniarki, w jaki sposób należy identyfikować aktualnie występujący bądź potencjalny problem pacjenta na podstawie zgromadzonych danych, i pozwala koncentrować się na aspektach związanych z pielęgnowaniem, a nie wyłącznie leczeniem. Stymuluje również do wysiłku intelektualnego, krytycznego myślenia i unikania uproszczeń, polegających na przypisywaniu standardowych metod postępowania w odniesieniu do każdego pacjenta z określoną jednostką chorobową.