Zapis elektrokardiograficzny w 1. m.ż. jest wykonywany najczęściej u noworodków z podejrzeniem czy też po rozpoznaniu patologii serca (wrodzonej wady serca, zapalenia mięśnia sercowego, kardiomiopatii), a zwłaszcza zaburzeń rytmu serca. W miarę zdobywania wiedzy o chorobach genetycznie uwarunkowanych, które mogą powodować groźne dla życia arytmie komorowe i nagły zgon sercowy, wykonanie zapisu EKG już w pierwszych dniach życia stawało się coraz bardziej uzasadnione i coraz powszechniejsze.

Jest ono szczególnie ważne w rodzinach obciążonych zespołem wydłużonego QT, krótkiego QT czy zespołem Brugadów. Mimo że choroby te rzadko dają objawy już w 1. m.ż., to wdrożenie odpowiedniego postępowania może być działaniem ratującym życie.Prawidłowy zapis EKG powinien zawierać 12 standardowych odprowadzeń. Dodatkowe odprowadzenia, takie jak V3R, V4R czy V7, stosuje się sporadycznie i zwykle u dzieci z wrodzonymi wadami serca. Ponieważ Davignon i wsp. przebadali dużą liczbę noworodków, nadal analizując zapis EKG, opieramy się na normach opracowanych przez tych autorów w 1979 r. (tab. 12.1 i 12.2). Wykonanie dobrego technicznie zapisu EKG w najwcześniejszym wieku może powodować wiele problemów choćby z racji naturalnej ruchliwości badanych, częstych drżeń mięśniowych czy też znacznie wyższej niż u dorosłych liczby oddechów (u noworodka zwykle 30–60/min).