Interwencje podejmowane u dzieci przez pracowników medycznych wiążą się dla nich ze znacznym stresem. Dzieci różnią się pod względem anatomicznym, a także w zależności od ich wieku rozwojowego wartości parametrów życiowych się różnią. Przebieg poszczególnych schorzeń u dzieci jest inny niż u dorosłych, a część jednostek chorobowych czy stanów nagłych jest właściwa tylko dzieciom.

W grupie dzieci najmłodszych podejmowane działania ratunkowe wymagają szczególnej sprawności manualnej, precyzji, zorganizowania i opanowania.

Kontakt z dzieckiem

1. Zawsze próbuj nawiązać kontakt z dzieckiem, nawet jeśli rodzice powtarzają, że to się nie uda.
2. Warto zadbać o współpracę z rodzicami – działaj i mów tak, aby rodzice widzieli, że można zaufać Tobie i Twoim działaniom.
3. Bardzo niespokojnemu rodzicowi okaż wsparcie poprzez uspokojenie go – rzeczowo i konkretnie mów, co robisz, zwróć uwagę na ton głosu.
4. Bądź cierpliwy względem dziecka i rodziców.
5. Pozwól rodzicom zostać przy dziecku, dziecko ma do tego prawo (wyjątkiem jest niewiele wskazań medycznych) – warto zapoznać się z Kartą Praw Dziecka w Szpitalu.
6. Pozwól dziecku mieć ze sobą ulubiony kocyk czy zabawkę.
7. Nigdy nie podnoś głosu ani na dziecko, ani na rodziców.
8. Mów wyraźnie, krótko i jasno.
9. Dostosuj język do wieku dziecka, tak aby dziecko rozumiało, co mówisz i robisz.
10. Zawsze uprzedź dziecko, zanim podejmiesz się wykonywania procedury.
11. Nigdy nie okłamuj dziecka (ani rodziców), jeśli coś będzie bolało, powiedz prawdę, że może zaboleć, ale możesz dodać, że będzie to trwało krótko.
12. Nigdy nie ośmieszaj dziecka („taki duży, a się boi”) ani nie porównuj z innymi dziećmi („tamto dziecko się nie bało czy nie płakało”).
13. Spróbuj odwrócić sytuację dziecka od niekomfortowej sytuacji (chociażby zabawką).
14. O ile to możliwe, zaangażuj dziecko do pomocy – choćby przytrzymało plasterek.
15. Zawsze chwal dziecko i nagradzaj choćby naklejką, jeśli masz taką możliwość.