Według standardów IOTF z 2005 roku Polska obok Anglii należy do krajów europejskich o największym przyroście nadwagi i otyłości u dzieci w wieku 5–11 lat. Częstość nadwagi i otyłości w różnych regionach kraju kształtuje się na poziomie od 2,5% do 12%. Szacuje się, że w Polsce każdego roku będzie przybywać 400 tys. dzieci z nadwagą, w tym 80 tys. z otyłością. W Europie jest to odpowiednio: 1,3 mln i 300 tys. W populacji chłopców angielskich w latach 1995–2002 częstość występowania otyłości wzrosła z 2,9% do 5,7%, a u dziewcząt z 4,9% do 7,8%.

Na podstawie raportu z polskich badań HBSC (Health Behavior in School-aged Children) przeprowadzonych w roku szkolnym 2009/2010 z zastosowaniem wartości referencyjnych IOTF wykazano, że nadwagę ma 18,3%, a otyłość 3,4% badanych 11–12-latków. U 13–14-latków, 15–16-latków i 17–18-latków nadwagę rozpoznano odpowiednio u 14,9%, 11,6% i 10,9% badanych, a otyłość u 3,4%, 2,7% i 2,5%. W latach 2014–2018 odsetek młodzieży z nadmierną masą ciała wzrósł z 19,9% do 21,7%, z wyraźną przewagą u chłopców. Według Chrzanowskiej i wsp. w ostatnich 30 latach odnotowano trzykrotny wzrost otyłości u 11–15-letnich chłopców oraz dziesięciokrotny u dziewcząt. W badaniach Oblacińskiej i wsp. otyłość i nadwaga występowały odpowiednio u 3,4% i 5,3% 7–16-letnich dzieci, częściej u dziewcząt, z tendencją do wzrostu z wiekiem. Badania dzieci województwa rzeszowskiego prowadzone w latach 1998 i 2008 u młodzieży szkolnej oceniły wzrost występowania nadwagi u chłopców z 10,5% do 14,2%, natomiast u dziewcząt z 12% do 13,3%. Wyraźnie zmniejszyła się liczba otyłych dziewcząt: z 10,1% do 7,7%, natomiast otyłość u chłopców utrzymywała się na podobnym poziomie i wynosiła 6,8% i 6,4%.