Kaniulacja żył obwodowych jest zabiegiem polegającym na wprowadzeniu do światła żyły obwodowej cewnika za pomocą igły lub mandrynu, który służy do nakłucia ścian żyły. Wybierając miejsce kaniulacji, należy uwzględnić jej cel, stan żyły oraz przewidywany czas utrzymania dostępu.

Wskazaniem są ciągłe lub przerywane terapie płynowe i/lub lekowe w transporcie i w warunkach szpitalnych. Do przeciwwskazań należą zmiany miejscowe na skórze (stan zapalny, wysypka, znamiona, wybroczyny, krwiak) oraz zaburzenia krzepnięcia u dzieci – należy zachować szczególną ostrożność.

Przygotowanie sprzętu:

• środek do odkażania miejsca wkłucia (u wcześniaków zaleca się preparaty z chlorheksydyną lub octenidyną),
• odpowiednia kaniula o rozmiarach 22G, 24G lub 26G,
• jałowe gaziki, rękawiczki jednorazowe,
• strzykawka o pojemności 2 ml, napełniona 0,9% NaCl,
• opaska uciskowa u starszych dzieci,
• ciepły okład (np. pieluszka) w celu ogrzania miejsca wkłucia,
• nożyczki,
• okleina przezroczysta do umocowania kaniuli (umożliwia obserwację miejsca założenia kaniuli),
• plaster mikroporowy do umocowania kaniuli (niektóre opatrunki posiadają dodatkowe jałowe plasterki do umocowania kaniuli oraz podkładkę pod skrzydełka kaniuli zabezpieczającą skórę),
• pojemnik na zużyty sprzęt, miska na odpadki,
• 20% roztwór glukozy – do podania doustne[1]go 1‒2 minuty przed wykonaniem zabiegu (ok. 1‒2 krople).