W przypadku kobiet w ciąży, niezbędne jest, aby system ochrony zdrowia zapewnił dostęp do leków o wysokim poziomie bezpieczeństwa i skuteczności. Pisząc niniejsze opracowanie autor dokonał przeszukania informacji opartych na EBM (ang. Evidence-Based Medicine), które jednoznacznie wskazują na niemal o 25% mniejszą ilość danych naukowych i klinicznych dotyczących leków w ciąży w porównaniu do tych, które stosowane są w pediatrii. 

Jak zatem można zmienić, przywołane w poprzednim zdaniu, dysproporcje? Jednym z najbardziej skutecznych sposobów, implementowanych i ciągle optymalizowanych, jest tzw. farmakoterapia zindywidualizowana. W tym konkretnym przypadku mamy do czynienia z analizą każdego pojedynczego przypadku choroby u określonej osoby (tu: kobiety w ciąży). Biorąc pod uwagę fakt, iż reakcje osobnicze na zastosowane preparaty lecznicze odnotowywane są coraz częściej, potrzeba wprowadzenia farmakoterapii zindywidualizowanej jest jednym z “tematów nr 1” poruszanych na wielu konferencjach ginekologiczno-położniczych, w sekcjach poświęconych szeroko pojętej farmakoterapii, w tym: farmakogenetyki, farmakogenomiki, farmakologii klinicznej, czy też farmakokinetyki klinicznej i biofarmacji. Pierwsza z ww. dziedzin nauk farmaceutycznych zakłada wpływ genetyki człowieka (a dokładniej: zmienności genetycznej występującej w organizmie) na działanie leków.