O niepłodności mówimy, gdy do zapłodnienia nie dochodzi mimo regularnego współżycia oraz braku zabezpieczenia. Patrząc na zjawisko niepłodności globalnie – dotyczy ona 186 milionów ludzi. Zdecydowana większość z nich żyje w krajach rozwijających się, czyli krajach, w których dostęp do różnych procedur medycznych może być ograniczony.

Diagnostyka i leczenie będzie uzależnione od przyczyny problemu. Szczegółowe badania powinny obejmować nie tylko kobietę, ale również mężczyznę, gdyż jakość męskiego nasienia również ma wpływ na potencjał rozrodczy pary. Jednak w większości przypadków problem niepłodności częściej leży po stronie kobiet. Klasyfikacja ICD-11 wyróżnia dwa rodzaje kobiecej niepłodności: 

• pierwotną - dotyczy kobiety nie będące wcześniej w ciąży,
• wtórną - dotyczy kobiety będące w co najmniej jednej ciąży.

Niepłodność wtórna jest najczęstszą formą niepłodności kobiecej na całym świecie i często jest spowodowana infekcjami układu rozrodczego. Szansa na samoistną ciążę maleje wraz z upływem czasu, ponieważ spadek płodności u kobiet ma miejsce w wieku 25-30 lat, a mediana wieku kobiet rodzących ostatnie dziecko wynosi 40-41 lat.

Leczenie niepłodności wiąże się ściśle z aspektami etycznymi i prawnymi. Obecnie funkcjonująca Ustawa z czerwca 2015 r. porządkuje różne zagadnienia, ale nie jest w stanie odnieść się do wszystkich wątków. Abstrahując od przekonań i kwestii etycznych, leczenie jest świadczeniem zdrowotnym i jego zadaniem jest poprawa zdrowia osób zmagających się z danym problemem. Leczeniem kobiecej niepłodności powinni zajmować się lekarze ginekolodzy, ponieważ to oni są uprawnieni do udzielania świadczeń zdrowotnych w tym obszarze. Jednak pamiętajmy, że nieraz niezwykle skuteczna może okazać się praca zespołu interdyscyplinarnego. W tym przypadku może być to współpraca lekarza ginekologa, lekarza endokrynologa, położnej, dietetyka, czy też seksuologa.