Leczenie oparzeń uzależnione jest od stopnia ich ciężkości. Oparzenia lekkie mogą być leczone ambulatoryjnie, średnie powinny być leczone w warunkach szpitalnych, natomiast ciężkie wymagają leczenia na specjalistycznych oddziałach oparzeniowych. 

Leczenie rozległych oparzeń jest trudne i bardzo kosztowne, wymaga ścisłej współpracy chirurga, anestezjologa, traumatologa, rehabilitanta, endokrynologa, mikrobiologa, dietetyka i psychologa. O skuteczności leczenia ciężko oparzonego chorego decyduje szybkie rozpoczęcie postępowania przeciwwstrząsowego (zapobiegającego oligowolemii i niedotlenieniu tkanek) oraz właściwe postępowanie miejscowe, odpowiednie do rodzaju uszkodzeń ciała.

Resuscytacja płynowa

Ilość i rodzaj płynów przetaczanych przez pierwsze 48 godz. oblicza się na podstawie wielu reguł przetoczeniowych. Według ekspertów w dziedzinie leczenia oparzeń jedną z najczęściej stosowanych obecnie jest reguła Parkland w modyfikacji Baxtera.

Reguła Parkland w modyfikacji Baxtera

Pierwsze 24 godz.:

• dorośli – mleczanowy roztwór Ringera w dawce 2–4 ml × kg mc. × % powierzchni oparzenia, 
• dzieci – mleczanowy roztwór Ringera w dawce 4–8 ml × kg mc. × % powierzchni oparzenia, 
• połowę wyliczonej objętości płynów chory otrzymuje w pierwszych 8 godz. od urazu termicznego, a pozostałą objętość w następnych 16 godz.

Następne 24 godz.:

• krystaloidy – 50% należności z 1. doby, 
• koloidy – 5% albumin, 
• 5% roztwór glukozy.

Najistotniejszym parametrem wskazującym na właściwe uzupełnianie płynów jest diureza na poziomie 30–50 ml/godz. u dorosłych i 1–2 ml/kg mc./godz. u dzieci. W przypadku opóźnionej resuscytacji płynowej przydatną formułą jest zmodyfikowana reguła Evansa.