Właściwości chemiczne i biochemiczne naturalnych wód mineralnych i źródlanych oraz wody przekazywanej systemem wodociągów, oceniane w związku z ich udostępnianiem do spożycia

Znaczenie wody dla życia człowiek docenił najpierw intuicyjnie, a potem rozpoznawał jej właściwości empirycznie na podstawie cech organoleptycznych (smaku, zapachu) oraz odczuwalnych efektów po wypiciu czy kąpieli. Wraz z postępem w nauce, na podstawie wykonywanych badań aktualnie wiadomo, że wody dostępne z różnych źródeł (powierzchniowe czy podziemne) różnią się składem chemicznym i właściwościami biochemicznymi – korzystnymi lub potencjalnie szkodliwymi dla zdrowia człowieka.

Determinuje to sposób ich wykorzystania i potrzebę stosowania określenia uzupełniającego: „woda do spożycia przez ludzi” (wcześniej: “woda do picia i na potrzeby gospodarcze”), ”naturalna woda mineralna”, “woda źródlana”, ”woda stołowa”, "woda lecznicza”.

Dla poszczególnych rodzajów wody istnieją odrębne przepisy prawne, określające szczegółowe wymagania dotyczące ich składu chemicznego i stanu mikrobiologicznego, a w przypadku naturalnych wód mineralnych i źródlanych oraz stołowych czy wód leczniczych – również ich pochodzenia i pierwotnej czystości (braku składników antropogenicznych) już w miejscu wydobycia wody. 

Naturalne wody mineralne i źródlane oraz stołowe należą do środków spożywczych i są przeznaczone do picia i przygotowywania napojów (głównie wody źródlane). Wody te muszą pochodzić wyłącznie z zasobów podziemnych. Woda udostępniana systemem wodociągów – w aktualnych przepisach określana jako "woda do spożycia przez ludzi” – w największej ilości jest wykorzystywana do celów gospodarczych i higienicznych. Ze względu na duże zapotrzebowania ilościowe na tę wodę (średnio ok. 200 l dziennie w przeliczeniu na 1 osobę), woda dostarczana systemem wodociągów pochodzi często z wód powierzchniowych.