Udrażnianie dróg oddechowych jest jednym z  kluczowych elementów w postępowaniu z pacjentem w stanie zagrożenia życia.

W  celu odpowiedniego udrożnienia dróg oddechowych personel prowadzący medyczne czynności ratunkowe (MCR) może zastosować metody bezprzyrządowe lub przyrządowe. Do metod bezprzyrządowych zalicza się metody mające na celu ręczne odgięcie głowy i uniesienie żuchwy pacjenta oraz jej wysunięcie. Przy metodach przyrządowych wykorzystać można m.in. rurki ustno-gardłowe (u-g), rurki nosowo-gardłowe (n-g) i przyrządy nadgłośniowe. Sposób udrożnienia dróg oddechowych powinien być uzależniony od stanu pacjenta oraz doświadczenia zawodowego i uprawnień personelu medycznego [1, 2].

W  historii medycyny miały miejsce odkrycia, które znacząco przyczyniały się do poprawy leczenia pacjentów. Miały one związek z konstruowaniem nowych przyrządów stosowanych w udrażnianiu dróg oddechowych. Ważnym momentem był rok 1933, w  którym Arthur Guedel wydał publikację opisującą opracowaną przez siebie rurkę ustno-gardłową [3]. Była ona wykonana z gumy i zawierała we wnętrzu metalowy element uniemożliwiający jej zagryzienie. Skonstruowana rurka dała możliwość prostego i  szybkiego udrażniania dróg oddechowych. W  wielu przypadkach można było ją zastosować zamiast stosowanej już w tym czasie intubacji dotchawiczej.