Środki ochrony osobistej podstawą w opiece nad pacjentem izolowanym

Izolacja polega na odosobnieniu osoby chorej lub grupy osób chorych na chorobę zakaźną albo osoby lub grupy osób podejrzanych o chorobę zakaźną w celu unie­możliwienia przeniesienia biologicznego czynnika chorobotwórczego na inne osoby. Izolację empiryczną należy wdrożyć wo­bec pacjenta, u którego na podstawie ob­razu klinicznego, bez potwierdzenia mikrobiologicznego, podejrzewa się obecność zakażenia, które wymaga poddania pacjen­ta izolacji kontaktowej, kropelkowej lub od­dechowej.

Izolacja jest prowadzona do czasu wykluczenia zakażenia, które było podejrze­wane na podstawie wywiadu i obecności zespołu objawów lub odchyleń w badaniach dodatkowych, ewentualnie do momentu ustąpienia zakaźności.

Środki ochrony osobistej PPE (ang. per­sonal protective equipment) – zalicza się do nich: rękawiczki, fartuchy, maski, gogle i kombinezony, są zaprojektowane w celu ochrony personelu oraz innych osób prze­bywających na terenie placówki ochrony zdrowia przed ekspozycją na potencjalnie zakaźny materiał. Podczas opieki i pielęgna­cji pacjentów sprzęt ten chroni skórę i błony śluzowe oczu, nosa i ust przed narażeniem na kontakt z krwią, płynami ustrojowymi i wydzieliną dróg oddechowych. Zawsze należy myć i odkażać ręce bezpośrednio przed zastosowaniem PPE oraz po jego zdję­ciu. Poza tym należy zakładać PPE w każ­dej sytuacji przed kontaktem z pacjentem. Kierownicy podmiotów leczniczych oraz osoby udzielające świadczeń zdrowotnych są obowiązani do podejmowania działań zapobiegających szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych, w szczególności po­przez stosowanie środków ochrony osobistej. Według art. 207 § 1 Kodeksu pracy praco­dawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy poprzez oszacowanie ryzyka zawo­dowego na stanowisku pracy i powinien dobrać oraz zastosować adekwatne środki ochrony, w tym środki ochrony osobistej.