Pielęgnacja pacjenta podczas zachorowania na ospę wietrzną

Wirus ospy wietrznej i półpaśca (ang. varicella zoster virus – VZV) jest czynnikiem etiologicznym o bardzo dużej zakaźności. Ze względu na powszech­ność zachorowań ospa wietrzna uznawana jest za chorobę łagodną o małym ryzyku po­wikłań. W ogólnej populacji powikłania choro­bowe występują u 2-6% pacjentów. Ludzie są jedynym rezerwuarem tego wirusa.

Ospa wietrzna szerzy się poprzez: 

• kontakt z osobą chorą na ospę wietrzną na dwie doby przed wy­stąpieniem wykwitów na skórze do momentu pokrycia się strupem ostatniego pęcherzyka (wśród domowników powyżej 90%),
• łożysko,
• drogą kropelkową (roznosi się na odległość nawet kilkudziesięciu metrów).

Okres wylęgania, czyli czas od momentu wniknięcia wirusa do organizmu do wystą­pienia pierwszych symptomów choroby, wy­nosi 10–21 dni (średnio 14 dni). Bardzo rzadko dochodzi do zakażenia w kontakcie z osobą w przebiegu półpaśca. Szczyt zachorowań na ospę przypada na wiosnę i jesień. Jest jedną z najpowszechniejszych chorób za­kaźnych wieku dziecięcego.