Epidemiologia zakażeń krwiopochodnych - wirusowe zapalenie wątroby typu C

Według WHO zapadalność na wirusowe zapalenie wątroby typu C (WZW typu C) zmniejszyła się o około 50% od czasów II wojny światowej, głównie dzięki poprawie bezpieczeństwa zabiegów medycznych na skutek stosowania jednorazowego sprzętu i nowoczesnej sterylizacji oraz wprowadzenia nowych metod diagnostyki i leczenia.

Zgodnie z opublikowanym w 2017 roku raportem GHR do 71 mln (1%) osób z przewlekłym WZW typu C dołączyło kolejne 1,75 mln osób nowo zakażonych HCV (hepatitis C virus). Najwyższą zapadalność obserwowano we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego (62,5/100 tys. ludności) i w Europie (61,8/100 tys. ludności), a najniższą – w regionie zachodniego Pacyfiku (6,0/100 tys. ludności) oraz w obu Amerykach (6,8/100 tys. ludności) (tabela 1). Największy odsetek osób HCV(+) zamieszkuje wschodnią część basenu Morza Śródziemnego (2,3%) oraz Europę (1,5%) (tabela 1.1). Spośród osób nowo zakażonych HCV tylko 20% znało swój status serologiczny, a spośród osób przebadanych i z rozpoznanym zakażeniem HCV tylko 7% (1,1 mln) poddano odpowiedniemu leczeniu. Liczba osób leczonych z powodu WZW C w 2015 roku wynosiła 5,5 mln, przy czym tylko 0,5 mln otrzymało nowoczesne, efektywne i lepiej tolerowane leki o bezpośrednim działaniu przeciwwirusowym (DAA – direct acting antivirals).