Ciężarna z cukrzycą ciążową – rola położnej w opiece

Cukrzyca ciążowa jest schorzeniem występującym tylko w trakcie ciąży. Związana jest z zaburzeniami tolerancji glukozy, które zostały zdiagnozowane czy też wystąpiły po raz pierwszy w ciąży. Jej wystąpienie zwiększa ryzyko zachorowania na cukrzycę w późniejszym okresie życia kobiety.

Leczenie cukrzycy ciążowej opiera się na prawidłowo zbilansowanej diecie, która ma na celu uzyskanie normoglikemii kontrolowanej samodzielnie przez pacjentkę za pomocą glukometru. W przypadku braku normoglikemii do diety włącza się insulinę – nocną lub doposiłkową w zależności od wyników glikemii uzyskanych przez ciężarną. Cukrzyca ciążowa wpływa na przebieg ciąży, rozwój płodu oraz poród; bardzo ważna jest prawidłowa dieta w tym okresie. Współpraca pomiędzy pacjentka a położną ma na celu zaplanowanie właściwej opieki nad ciężarną, przy uwzględnieniu właściwego sposobu odżywiania się.

Cukrzycą ciążową (ang. gestational diabetes mellitus – GDM) określa się zaburzenia tolerancji glukozy, które wystąpiły czy też zostały zdiagno­zowane po raz pierwszy w ciąży. Cukrzyca ciążowa występuje u około 3% pacjentek cię­żarnych i zwiększa ryzyko wystąpienia cukrzycy w późniejszym okresie życia. Większą grupę stanowią kobiety, wśród których hiperglikemia rozwinęła się w czasie ciąży. Mniej liczna jest grupa pacjentek, u których cukrzyca typu 1 lub 2 występowała przed ciążą, a nie została wykryta. Wyróżniane są dwie klasy cukrzycy ciążowej: 

• G1 – w celu uzyskania normoglikemii stosuje się dietę,
• G2 – w celu uzyskania normoglikemii stosuje się dietę i insulinę.